Historia Coachingu
Historia coachingu w pigułce. Według wielu osób korzenie coachingu sięgają starożytnych Aten, gdzie Sokrates poprzez zadawanie trafnie dobranych pytań (tzw. pytań sokratejskich) inspirował rozmówców do samodzielnego poszukiwania rozwiązań interesujących ich kwestii. W swojej metodzie Sokrates nie podawał gotowych rozwiązań, ale dochodził prawdy dogłębnie badając źródła leżące u podłoża opinii jego rozmówców. Inne źródła podają również, że docelowo metoda ta oprócz inspiracji rozmówcy zawierała w sobie również wątek nakierowania na odpowiedź, która była bliska Sokratesowi co już nie było elementem coachingowym. Słowo „coaching” ma swoje korzenie w nazwie węgierskiego miasta Kocs nad Rabą, gdzie w XVI w. skonstruowano pierwszy powóz nazwany w języku węgierskim „koczi”. W średniowieczu słowo „coche” było używane w języku francuskim i angielskim do określania powozu, dalekobieżnego autobusu, wagonu kolejowego, pojazdu przewożącego klienta z miejsca, w którym jest, do miejsca, w którym chciałby być. W miarę rozwoju języka pojęciem „coche” zaczęto określać także woźnicę, zaś samo zajęcie przewożenia ludzi z miejsca na miejsce nazywano „coachingiem”. Słowo „coach” w dzisiejszym brzmieniu pojawiło się w języku angielskim około roku 1830-go w Oxfordzie jako określenie nauczyciela przygotowującego dzieci i młodzież do egzaminów. I tu słowo coach zaczęło zbliżać się do pojęcia używanego w naszej profesji jakim jest coaching, czyli wzmacniania, wspierania i inspirowania klienta do osiągania wyznaczonych celów. W 1861 w. słowo „coach” zaczęto używać w sporcie jako określenie trenerów (coachów), pomagających studentom w osiąganiu sukcesów sportowych. Psychologia sportu czy też bardziej ogólnie sport, wydaje się być najczęściej wymienianym pierwotnym źródłem coachingu. Przyczynili się do tego m.in. amerykański psycholog sportu Coleman Griffith oraz szerzej znany Timothy Gallwey, amerykański trener tenisa, autor książki „The Inner Game of Tenis” (1974 r.). Po raz pierwszy zwrócił on uwagę na ogromne znaczenie, jakie ma wewnętrzne nastawienie zawodnika do sukcesu odnoszonego w rzeczywistej grze na korcie tenisowym. Gallway opisuje metodę pracy ze sportowcami przechodzącą od tradycyjnego trenowania opartego na udzielaniu wskazówek i rad do zadawania sportowcowi właściwych pytań nawiązując do jego doświadczeń i nastawienia. Kolejną, niezwykle istotną dla rozwoju coachingu, postacią związaną ze światem sportu, jest brytyjski pisarz, biznesmen i kierowca wyścigowy Sir John Whitmore. W jego opinii istotą coachingu jest „budowanie świadomości oraz odpowiedzialności”. Każdy klient charakteryzuje się indywidualnym kompletem zasobów, które tylko on potrafi w optymalny sposób wykorzystać. Świadomość własnego potencjału pozwala mu na szybsze budowanie nowych umiejętności oraz rozwój już istniejących . W środowisku coachingowym, Whitmore uznawany jest za pioniera coachingu w miejscu pracy (business i executive coaching), a jedna z jego książek „Coaching for Performance” zaliczana jest do obowiązkowych lektur każdego coacha.
