Umowa coachingowa należy do kategorii umów nienazwanych, to jest takich, które nie zostały dotychczas uregulowane w powszechnie obowiązujących aktach prawnych. Ze względu na ich rzadkie występowanie oraz fakt, że ich charakter jest w początkowej fazie kształtowania przez praktykę, należy uznać to za zrozumiałe. Przepisy prawa nie uzupełniają luk w umowach coachingowych tak, jak ma to miejsce chociażby w przypadku umowy sprzedaży. Brak przepisów odnoszących się do istoty umów coachingowych powoduje, iż postanowienia w nich zawarte powinny możliwie kompleksowo regulować kwestie związane z ich realizacją. Poniżej przedstawiono kilka podstawowych zagadnień, na które należy zwrócić uwagę przy zawieraniu umowy coachingowej.
Umowa coachingowa – forma prawna
Umowa coachingowa nie jest umową uregulowaną ustawowo. Nie istnieją żadne wymogi co do jej formy. Jakiekolwiek podmioty zainteresowane mogą zawrzeć umowę, jeśli są oni zgodni co do treści łączącego je stosunku prawnego, w tym świadczeń, jakie zobowiązani są spełniać na rzecz drugiej ze stron. W praktyce umowę zawrzeć można w sposób dorozumiany (per facta concludentia). Oznacza to zawarcie umowy poprzez zachowania stron, z których wynika, że istnieje między nimi umowa o określonej treści. W kolejnym, siódmym miesiącu, za sesje wykonane w tym samym trybie nie otrzymał wynagrodzenia.
Z zachowań stron niewiele można wywnioskować, dlatego w praktyce kategorycznie odradza się zawieranie umów w ten sposób.
Dopuszczalne jest również zawarcie umowy coachingowej za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, np. drogą e-mailową. Nie obowiązuje tu wymóg opatrzenia wiadomości bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu.
Zaleca się zawieranie umowy coachingowej w formie pisemnej celem uniknięcia nieporozumień między jej stronami. Spory mogą dotyczyć na przykład treści umowy oraz tożsamości osób ją zawierających.
Źródło: COACHING REVIEW 1/2012 (4) s. 126–138 ISSN: 2081-7029
Karolina Cwalina
Piotr Biernatowski
Bibliografia
ŁętowskaE.(red.)(2006)SystemPrawaPrywatne- go. Tom 5. Prawo zobowiązań – część ogólna. Warsza- wa: Wydawnictwo C.H. Beck. Katner W.J. (red.) (2010) System Prawa Prywatne- go. Tom 9. Prawo zobowiązań – umowy nienazwane. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck.
Pietrzykowski K. (red.) (2008) Kodeks cywilny. Tom 1. Komentarz do art. 1–44911. Warszawa: Wy- dawnictwo C.H. Beck. Pietrzykowski K. (red.) (2009) Kodeks cywilny. Tom 2. Komentarz do art. 450–108811. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck.
omentarzy